Jubileumjaar

Het is winter 1224-1225 Franciscus is ziek en uitgeput,
in 15 jaar tijd is er door zijn toedoen een beweging op gang gekomen met meer dan 5000 volgelingen verspreid tot in Duitsland en Engeland, maar hij mist de geest van het begin.
Hij lijdt daar onder maar als in een droom wordt hij door-drongen van het besef dat het goed was zoals het gegaan is.

God heeft in en door hem kunnen doen wat Hij het beste vond. Het was goed, ook al liep het heel anders dan hij en zijn eerste volgers zich hadden voorgesteld, en een diep vredig geluks-gevoel overvalt hem.
        Uit die diepte welt zijn dankbaarheid op als een lofprijzing voor de schepper. Hij erkent Gods wil in zijn eigen leven en ziet hoe de elementen en al wat leeft dit van nature doen. Door te zijn zoals ze geschapen zijn wordt de schepper geprezen.

Deze ontdekking inspireert hem tot het Lied van de schepping oftewel “Zonnelied”.