Dankbaar zijn hangt nauw samen met ontvangen en verwondering.

Zonder er recht op te hebben iets ontvangen dat buiten je bereik lag, zonder prestaties en zonder dat een tegenprestatie van je verwacht wordt, gratis, zomaar.

Dus ook zonder het gevoel de ander iets schuldig te zijn, zonder vragen of vermoedens met een open hart en hoofd, geloven in de oprechtheid van de ander en met verwondering ontvangen wat je aangeboden krijgt.

We hebben al zoveel gezien, gehoord of gelezen, wetenschap heeft zoveel voorspelbaar gemaakt dat verwondering zeldzaam geworden is en daarmee werd het ook steeds moeilijker om dankbaar te zijn.

Een viering waarin we even kunnen kijken met de ogen van een kind,
een viering waarin het mysterie dat we God noemen even in beeld mag komen, dat zou mooi zijn.