Christus verlangt vurig om in ons wezen de kiem van zijn Pasen te wekken. Van Witte Donderdag tot Paaszondag neemt Hij ons mee, uur voor uur, in wat Hij doormaakt. En op voorhand delen wij met Hem, dag voor dag, zijn veertigdaagse ontlediging: verdichting van de veertig jaar dat God in de Sinaïwoestijn Liefde aanging met Israël.

Bidden is dan niet langer bla-bla, bidden is op leven en dood die liefde beamen. Bidden is absurde eigenwaan, tenzij we ons láten bidden door de verzuchtingen van de Geest.

Tussen Goede Vrijdag en Paaszondag ligt er bar niemandsland. Is daar bidden? Met deze vraag zijn vanouds Christenen letterlijk in de woestijn gaan leven. Zij hebben ons een schat aan ervaring doorgegeven. Het komt aan op onverdeeldheid van hart, algehele toekeer naar de eerst-aanwezige Ander. Dat lijkt misschien te hoog gegrepen; maar als het nu juist de Ander is die het in ons op gang brengt en ook voltooit?

Ontzelviging van de echo van ons Ego,
dat is toch immers Liefde?