Een klassieke ervaring van leegte is de woestijn- ervaring. Als je vragen onbeantwoord blijven, als je geen vaste grond onder je voeten voelt en onzeker of wat je ziet een fata morgana is of realiteit, als er niemand is om te luisteren naar de woorden die je zoekt om te zeggen wat er in je omgaat. Maar toch
verder gaat in dat niemandsland, op weg naar huis gedreven door een diep heimwee. Liever onzeker op weg dan geriefelijk in een schijnzekerheid verblijven. Gaande blijven met je geloof in een belofte als kompas, en langzaamaan vervuld raken van de vrede waarnaar je op weg bent.
Deze leegte kan je ontvankelijk maken voor een onvermoede genade. In deze versperviering willen we onze aandacht en ons gebed daar naar uit laten gaan.