Vesperviering “Dragen”

Gedragen worden en verdragen

Basaal is het beeld van een moeder die haar nog ongeboren kindje draagt in haar schoot. Er is spraken van een eenheid tussen de moeder en haar kind dat op weg is naar geboren worden, vrij als een uniek mens.
Vrij en uniek, maar de behoefte aan verbonden zijn blijft. We hebben elkaar nodig om steeds meer onszelf te kunnen worden. We hebben mensen nodig die om ons geven, ons a.h.w. omgeven met hun bevestigende aandacht.
Alleen zijn we kwetsbaar. Jezelf inkapselen in prestaties en bezit kan een reactie zijn op die kwetsbaarheid, maar hoe meer mensen zich in die richting gaan ontwikkelen, hoe kwetsbaarder we worden.

Onze liturgie kent het gebed: “Lam Gods dat wegdraagt de zonden van de wereld…” Onze zonde d.w.z. onze onmacht om liefde te ontvangen en te geven, wordt weggenomen door die onvoorwaardelijke liefde die menselijk ervaarbaar wordt in Jezus. Hij ontliep onze kwetsbaarheid niet maar werd zelf even kwetsbaar als wij, geen erkenning van een verre alwetende en almachtige God, maar een bevestiging van hem die weet wat het is om kwetsbaar te zijn.

Dankzij deze erkenning wordt het gemakkelijker om elkaars en onze eigen kwetsbaarheid te erkennen en zo een ruimte scheppen waar iedereen beter tot ontplooiing kan komen. Zoals Franciscus schrijft: “Gelukkig de mens die zijn naaste in diens broosheid draagt, zoals hij door hem gedragen wil worden, als hij in een soortgelijke situatie verkeert.”