Lucht roept associaties op van iets dat ons te boven gaat, maar ook van de adem die ons, meestal onzichtbaar in en uit gaat.
De drijvende wolken wekken de fantasie van kinderen, maar boeren en vissers die vroeger nauw met de natuur verbonden leefden, lazen de ontwikkeling van het weer af aan de kleuren, vormen en snelheid van de wolken.

Zij keken naar boven maar onze weersvooruitzichten worden verkregen via de satellieten die omlaag kijken. Deze andere gezichtshoek kan van invloed zijn op de houding die we innemen. 

De lucht die we ademen is vervuild en meer dan 32.000 brokstukken van onze satellieten zwerven rond in de ruimte. Laten we onze verwondering blijven behoeden voor de angst die aanzet tot macht, door dankbaar te blijven voor wat ons omgeeft.

Deze vesperviering wil je inspireren in die richting.