Er leven in de Nederlandse samenleving veel onbegrip en vooroordelen over Kerk en geloof. Het schandaal van het seksueel misbruik weegt zwaar op de Kerk en heeft de geloofwaardigheid van het kerkelijke spreken over seksuele moraal ernstig aangetast. Religieuzen voelen pijn en schaamte hierover. In deze context voelen velen schroom om te spreken over het geloof.

Tegelijk zijn religieuzen zich bewust van de rijkdom van hun leven. Het geloof is voor hen een bron van vreugde en mededogen die zij graag delen. Zij willen op een aanstekelijke manier het geloof uitdragen: niet veroordelend maar barmhartig en betrokken. Hun ervaring is dat als je interesse toont en de persoon tegenover je ‘op ooghoogte ontmoet’, diepgaande gesprekken over geloof en leven mogelijk zijn, ook met mensen van andere geloven of levensbeschouwingen. In dagelijkse contacten met mensen, vaak gewoon op straat, kunnen mooie gesprekken tot stand komen. Verder werd meermaals opgemerkt dat ‘spreken’ niet alleen gebeurt met woorden: “Ook onze levenswijze ‘spreekt’; door wie wij als religieuzen zijn getuigen we al.”