Jeugdpelgrimage
Pelgrimeren op de ‘Camino’ naar Santiago de Compostella hoeft bijna niemand meer uitgelegd te worden. Het is die populaire voettocht in Noord-Spanje, welke je op eigen kracht kunt doen. Te voet of per fiets, van thuis of slechts de laatste 100 km: ieder zo zijn eigen keuze.
Sinds een paar jaar is er in de Zuidwesthoek van Noord-Brabant een heuse jeugdpelgrimage, bedoeld voor groep acht van het basisonderwijs en dat blijkt aan te slaan. In die zuidwesthoek liggen de dorpen Woensdrecht, Hoogerheide, Ossendrecht, Putte en Huijbergen. In het eerste jaar deed er hier alleen een klas uit Ossendrecht aan mee, in het tweede jaar een klas uit Ossendrecht en uit Huijbergen, in het derde jaar twee klassen uit Ossendrecht en in het komende schooljaar een klas uit Ossendrecht, Huijbergen èn Putte.
In de Zuidwesthoek
Nu is die Zuidwesthoek in de gelukkige omstandigheid, dat er in Huijbergen het broederklooster St. Marie staat. Daar wordt goed gebruik van gemaakt. En daarnaast is er in Ossendrecht in het centrum het kapelletje van Zr. Marie Adolphine. Zuster Marie Adolphine stierf in 1900 in China de martelaarsdood tijdens de Bokseropstand. Om die reden is ze 16 jaar geleden door de Rooms katholieke kerk zalig verklaard. Haar geboortehuis is eerder al omgebouwd tot een gedachteniskapel. De afstand tussen die kapel en het klooster in Huijbergen is hemelsbreed 5½ km en dat is een mooie afstand om een aantrekkelijke wandeltocht in de omliggende natuur uit te zetten. Vanaf Putte wordt er vertrokken vanaf het kapelletje van stichting Titurel op landgoed Bieduinen. Om alles te organiseren en uit te voeren is er een werkgroep van zo’n 14 personen, waaronder twee broeders van St. Marie.
De voorbereiding
Nadat een klas zich opgegeven heeft voor een dag ‘jeugdpelgrimage’ gaan een paar weken van tevoren twee vrijwilligers naar die klas toe om uitleg te geven en vragen te beantwoorden. Er wordt een dikke kaars aan de klas gegeven, welke mag branden bij speciale gebeurtenissen. En wordt iedereen gevraagd om zelf voor een gesneden wandelstok te zorgen om deze mee te nemen. Ook leggen ze uit wat wandelen in de natuur met je doet en dat je dan de tijd hebt om het onderweg te hebben over dingen, waar je thuis niet aan toekomt. Daar hoort ook een steentje bij van thuis, waar je iets opschrijft en later ergens achterlaat. En natuurlijk leggen ze uit wat voor schoenen je moet dragen voor een wandeling. Tot slot wordt de hele klas opgedeeld in groepjes van ongeveer vijf wandelaars.
De dag zelf
Op de pelgrimagedag zelf verzamelt iedereen uit Ossendrecht en Hijbergen zich ’s ochtends op het pleintje naast het kapelletje van Zr. Marie Adolphine in Ossendrecht en de klas uit Putte doet zoiets soortgelijks bij het kapelletje van stichting Titurel. Allemaal voorzien van een zelf gesneden stok en van een kleine tas of rugzakje met eten en drinken voor onderweg en de lunch. Een vrijwilliger van het kapelletje doet dan de deur open en nodigt iedereen op fluistertoon naar binnen. Daar wordt het verhaal van Zuster Marie Adolphine verteld, wat op zich zo ‘spannend’ is, dat iedereen er ademloos naar luistert. Na dit verhaal gaat iedereen buiten in groepjes staan en een ‘pelgrim-vrijwilliger’ gaat nu bij elk groepje staan. Vanaf de beide kapelletjes zijn er door de natuurgebieden tussen Ossendrecht, Putte en Huijbergen twee wandelroutes van 8 km uitgezet, heel duidelijk aangegeven met opgehangen gele pijlen. Na elke vijf minuten start er een groepje en de ‘pelgrim-vrijwilliger’ heeft een zestal vr
agen op zak voor onderweg. Zo van: “probeer uit te zoeken of de kinderen liedjes kennen die ze op het einde van de tocht samen kunnen zingen”. Daar probeert hij of zij aandacht aan te schenken onderweg. Natuurlijk zijn er ruststops op de route en aangekomen bij het oude poortgebouw van het broederklooster te Huijbergen staat een enthousiaste broeder elk groepje op te wachten om deze naar het kruisbergje in hun park te leiden. Daar mag ieder zijn of haar steentje wegleggen. Als ook het laatste groepje is aangekomen wordt iedereen door de broeders uitgenodigd om naar binnen te komen en in hun ontmoetingskamer per groepje aan een tafel de lunch op te eten.
Na de lunch volgt dan het laatste onderdeel van de hele activiteit. In het oude poortgebouw hebben de broeders in één van de lokalen ruimte gemaakt, zodat iedereen op de vloer kan zitten. In het midden staat er een lage tafel met brandende kaarsen en een beeldje van Sint Franciscus. Een broeder vertelt dan op zijn manier over Sint Franciscus en de dieren, met name broeder wolf. De boodschap die over moet komen: probeer in harmonie met de natuur te leven! Tot slot maakt iedereen staand nog een grote kring. De kaars die we meegebracht hebben wordt daarna brandend doorgegeven aan de naaste buur met een mooie wens voor hem of haar. Zo gaat de kaars de hele kring rond, en na afloop krijgt iedereen een fraai certificaat met zijn of haar naam erop.
En zo eindigt de hele jeugdpelgrimage. Ouders staan dan buiten al te wachten om hun kroost op te halen en de eerste verhalen van de bange wolf aan te horen. Ja, ze zijn een mooie dag rijker geworden!
Met dank aan de Pelgrim-vrijwillger Rob Franssen
